The Working Model of the Child Interview (WMCI) is a 30-75 minute semi-structured interview developed by Zeanah, Benoit, & Barton in 1986 to formally assess a caregiver's internal representations (perceptions and subjective experience) of their child and relationship with the child. The traditional 3-way WMCI coding scheme allows for classification of caregivers' representations of their child in one of three major classifications (balanced, disengaged, distorted). The WMCI and its two coding schemes can be used with caregivers from pregnancy to any child age (no upper limit with respect to child's age).

Empirical evidence suggests that brief, focused interventions aimed at improving caregivers’ responsiveness to children’s cues and signals may be far more effective in promoting sensitive responsiveness in the caregiver and/or secure attachment in the child, than long-term, insight-oriented, broad based interventions. Although caregiver sensitive/insensitive responsiveness has been linked to the organized types of attachment (secure, avoidant, resistant), caregiving sensitivity seems independent of disorganized attachment.

De e-learning biedt een eerste kennismaking met de methode FloorPlay en met de theoretische basis van het D.I.R. model dat eraan ten grondslag ligt. Als de cursist de afsluitende toets van de online module met voldoende resultaat heeft afgerond, mag deze deelnemen aan de Praktijkdag.

Zindelijk worden is een belangrijke stap in de ontwikkeling van kinderen. Het is echter niet zo vanzelfsprekend dat dit proces zonder problemen verloopt. Er is een grote groep kinderen die moeite heeft met plassen en/of poepen. Dit zijn niet alleen kleuters maar ook oudere kinderen en tieners. Te denken valt aan plas- of poepongelukjes overdag, uitstelgedrag, niet vaak of genoeg plassen, bedplassen, te vaak plassen, niet uitplassen en vertraagde of verstoorde zindelijkheid.

Kinderen en jongeren rouwen even krachtig als volwassenen maar uiten dat vaak op een andere manier. Hoe kan men hen helpen om met de dood om te gaan, zodat het rouwproces geen belemmering vormt bij hun verdere ontwikkeling?

Je bent een ervaren hulpverlener en je bent er aan toe om je kennis en kunde over te dragen aan collega’s in opleiding.

Iedere professional die in het dagelijks werk met ouders en kinderen te maken heeft krijgt vroeg of laat te maken met signalen die wijzen op geweld, misbruik, mishandeling of verwaarlozing in gezinnen. Wat doe je dan? Hoe ga je hiermee om? Op welke manier maak je dit bespreekbaar? En welke stappen kun je (of moet je) zetten vanuit je professionele verantwoordelijkheid?