Verlies hoort bij het leven en iedereen krijgt ermee te maken. Toch is er binnen opleidingen en trainingen vaak weinig aandacht voor hoe je cliënten begeleidt bij verdriet, rouw en levend verlies: het verlies van gezondheid, toekomstperspectief, verbondenheid of autonomie.

Verlies en rouw horen bij het leven. Echter, bij sommige rouwenden ontstaan na het verlies van een dierbare langdurige en invaliderende psychische klachten. We spreken dan van een persisterende rouwstoornis. Een voorbeeld van iemand met zo'n stoornis is Jan.

In de GGZ zijn we eraan gewend dat alles besproken kan worden. Toch is er in de spreekkamer lang niet altijd plaats voor een gesprek over de dood of de angst daarvoor.
Doordat mensen langer leven en minder vaak thuis sterven, lijkt de dood verder weg dan ooit.