Weerstand en het dilemma van verandering

inleiding

Het dilemma van de verandering werd oorspronkelijk ontwikkeld in de 80-er jaren aan het Nathan Ackerman Instituut te New York door Peggy Papp en haar team. Het was een interventie die vooral in systeembehandelingen gebruikt werd. Papp verliet het concept gaandeweg maar het is nog op veel plaatsen in gebruik, niet in het minst omdat het zowel behandelaar als patient veel inzicht verschaft in de motieven van patienten om niet de door hen gewenste verandering aan te durven. Een andere reden van de brede bruikbaarheid is dat de interventie zowel vanuit psychodynamisch, gedragstherapeutisch, als systeemtherapeutisch perspectief is te verklaren en te gebruiken.

doelgroep

Hulpverleners in de GGZ en aangrenzende terreinen, die op verandering gerichte behandelingen uitvoeren, GZ-psychologen, psychotherapeuten, psychiaters, eerstelijnspsychologen, maatschappelijk werkers, maar ook arbopsychologen e.a.

doelstelling

Inzicht in hoe en waardoor weerstand wordt opgeroepen. Oog krijgen voor het dilemma van de verandering en kennis maken met bijbehorende interventies.

toelichting

Weerstand is een voortdurend terugkerend probleem in de therapeutische gespreksvoering.
Hoewel het een uitdagend verschijnsel betreft, dat vaak bijdraagt aan het begrijpen van de dynamiek van de cliënt of het systeem, worden vele therapeuten regelmatig tot wanhoop gedreven door het sabotage-achtige karakter van weerstand.
Beter begrip van het verschijnsel weerstand en de (on)mogelijkheden van cliënt en therapeut kan leiden tot het werken met 'het dilemma van de verandering', een krachtig therapeutisch middel om de patiënt zélf meer regie te geven en om als therapeut niet in een dwingende of machteloze rol te komen.

inhoud

• wat is weerstand?;
• bronnen van weerstand;
• vormen van weerstand;
• oplossingen;
• het dilemma van de verandering;
• toepassingen.

werkwijze

Korte inleidingen door de docent, praktische oefeningen en bespreking van eigen casuïstiek.

toetsing

De toetsing van deze cursus bestaat of uit een literatuurbespreking, uit de inbreng van casuïstiek door de cursisten, of uit het voorzitten van de bespreking van een casus.